Meintar mútur Marðar......

Einu sinni var Landsvirkjun óskabarn þjóðarinnar og kom gríðarmiklu í verk við að rafvæða landið allt. Og áfram var haldið að virkja, með of miklum látum a.m.k. undanfarinn áratuginn, það geta flestir fallist á. En í Guðanna bænum færum okkur ekki á hinn pólinn þar sem ekkert má gera, verum ekki sífellt í öfgunum. Nú orðið er svo komið að þú ert álitinn óvinur náttúrunnar fyrir það eitt að vilja nýta helstu landkosti þessa lands, sem við byggjum, nánast sama hvað það er.

Ég vona að menn geri sér grein fyrir því að náttúran er mjög langt frá því að vera eitthvað óbreytanlegt fyrirbæri, sem aldrei breyttist í áranna rás. Gróðurfar, farvegir áa, jöklar, fjörur, allt breytist þetta, hefur breyttst og á eftir að breytast á Tímans löngu göngu undan ágangi náttúrunnar sjálfrar og því miður stundum líka með hjálp mannskepnunnar. Við eigum auðvitað að nýta kosti landsins á sem skynsamlegastan hátt og á sem "sjálfbærastan" hátt svo ég noti helsta tískuorð umhverfissinna nú á tímum. Annars óþolandi tilgerðarlegt andskotans orð. Tölum um þetta af yfirvegun og skynsemi, ekki eins og krakkar í sandkassa, sem segja með herptan munnsvipinn "Nei, þetta má ekki, og ekki þetta heldur, og ekki þetta heldur...ég ræð þessu!!!...."
....Skynsemin er venjulega einhvers staðar á milli öfganna.

Þetta segi ég sem verkfræðingur, vinstri maður, umhverfisverndarsinni og áhugamaður um skynsamlega orkunýtingu.....þetta þarf ekki að stangast allt á hvers annars horn!!

Segi mútur og skrifa mútur